Rozdział 28

6 rano, w mieszkaniu Bartka…

Kuraś spał jak niemowlę, kiedy rozdzwonił się jego telefon. Wkurzony wziął go w swoje wielkie ręce i odebrał, widząc przez mgłę na ekranie numer Dzika.

- Czego?

- Kurek, zmieniam stan, rozumiesz?! – krzyczał do telefonu.

- Jaki stan? Kubiak, czy ty się dobrze czujesz?

- No cywilny mamucie! Oświadczyłem się Monice wczoraj.

- To świetnie. Dobranoc. – powiedział nieprzytomny, po czym zakończył połączenie i z powrotem zamknął oczy. Po kilku minutach dotarło do niego, co powiedział Misiek. Złapał swojego Samsunga i zadzwonił do przyjaciela.

- No już myślałem, że cię to nic nie obchodzi. – odezwał się obrażony Kubiak.

- Daj spokój, ale serio? – spytał Bartek.

- No tak. – śmiał się jak dziecko.

- Obdzwoniłeś już całą reprezentację? – żartował.

- Tak, łącznie ze sztabem. Wszyscy szczęśliwi. – powiedział Misiek, zupełnie poważnie.

- Ja też się bardzo cieszę. A teraz mogę iść spać? – spytał ziewając.

- Tak. Teraz tak. Dobranoc. – rozłączył się, a Bartek z uśmiechem na twarzy ponownie zapadł w długi sen.

  

Kilka godzin później, w mieszkaniu Moniki…

Dziewczyna, cała w skowronkach biegała po mieszkaniu, pakując rzeczy na trening.  Nagle, przez nie zamknięte drzwi wpadła Aśka. Rzuciła się na Monikę i zaczęła ją przytulać i całować.

- Moja Monisia się chajta! Pamiętasz jak ci w liceum mówiłam, że pierwsza staniesz na ślubnym kobiercu?! – krzyczała, nie wypuszczając przyjaciółki z objęć.

- Tak pamiętam. – wydusiła z siebie przytłumiony dźwięk, tracąc oddech pod wpływem uścisku o wiele większej koleżanki. – Możesz mnie już puścić?

- Wybacz. – powiedziała. – Po treningu wybywamy na miasto i szukamy ci pięknej sukni! Mi z resztą też. – zaśmiała się.

- My nie zdążyliśmy jeszcze pomyśleć kiedy ślub, a ty już o sukni ślubnej myślisz. – zaśmiała się. – Na razie możemy obmyślić jak będzie ślub wyglądał. – uśmiechnęła się, chcąc „pocieszyć” Aśkę.

- Dekorację biorę na siebie. Oszczędzę ci zachodu. Wszystko będzie w stylu dzikiego zachodu! – Strzelba doznała inspiracji. – Albo nie, to jak na studniówkę. – dodała zrezygnowana. Monika zaczęła się śmiać.

- Może po prostu białe obrusy i różowe serwetki, jak pupka noworodka?

- Masz rację. – przytaknęła atakująca, podnosząc wskazujący palec.

- Chodźmy na halę, bo się w końcu spóźnimy.

Aśka przytaknęła i razem z Moniką wyszły z mieszkania. Były w połowie drogi, kiedy zobaczyły samochód Miśka, który zatrzymał się niedaleko nich.

- Wsiadacie gwiazdki? – siatkarz mrugnął do Libero, co ona odwzajemniła szczerym uśmiechem.

- Spadłeś nam z nieba. Spóźniłybyśmy się. – ucieszyła się Aśka i niewiele myśląc wpakowała się do hondy, ciągnąc za sobą Monikę.

- O której macie trening? – spytał Dzik.

- Równo za siedem minut. – powiedziała Libero, zerkając na Michała. Chłopak przyuważył jej spojrzenie i schylił się, by ją pocałować. Aśka siedziała spokojnie na tylnym siedzeniu, udając, że jej tam nie ma. Tłumiła w sobie śmiech, który za nic nie chciał odpuścić. Zerkała to na zakochaną parę, to na zegarek, ciągle bacznie obserwując przesuwające się wskazówki, które wskazywały 7.56. W końcu postanowiła się odezwać.

- Wiecie, nie chciałabym wam przeszkadzać, ale mamy jeszcze cztery minuty. – powiedziała szeptem atakująca.

- Jasne. Już jedziemy! – Misiek oderwał się od Moniki jak poparzony i wcisnął pedał gazu. Po upływie trzech minut były już w szatni, która niestety była już pusta. Na ławce leżały jedynie kurtki, co oznaczało, że zawodniczki są już na sali. Dziewczyny się przebrały i z prędkością światła popędziły na boisko.

Trener Matlak tłumaczył coś zawzięcie zawodniczkom, ale jego wzrok i tak wyłapał dwie spóźnione koleżanki.

- Czemu się panienki spóźniły? – spytał poważnym tonem.

- To się nie powtórzy trenerze. – powiedziały równo.

- Mam nadzieję. Do ciebie Asiu mam sprawę. Przyjdź do gabinetu prezesa po treningu.

- Dobrze trenerze. – przytaknęła Strzelba i zaczęła biegać dookoła boiska.

Trening dotyczył w szczególności ataku, w którym o dziwo dominowała Oliwia. Aśka zbyt często atakowała w taśmę, albo trafiała w out, co nie umknęło uwadze Kmąk.

- Co Asiu, wyszłaś z wprawy? – powiedziała z udawaną troską.

- Nie martw się o mnie, ciesz się, że ci dobrze idzie. – rzuciła kapitan w stronę rywalki.

- Ależ ja się nie martwię. – zaśmiała się z ironią i poszła na zagrywkę, zostawiając zdenerwowaną atakującą.

Tymczasem w mieszkaniu Kubiaka i Zbyszka…

Zibi krzątał się po kuchni, usiłując sklecić coś, co w smaku i wyglądzie przypominałoby jajecznicę. Nie szkodzi, że zmarnował połowę opakowania jajek.

- Dobrze, że siatkarzem, a nie kucharką zostałeś Zibi. – zaśmiał się Michał wchodząc do pomieszczenia, w którym panował istny chaos. Na podłodze leżały trzy stłuczone jajka, na blacie był rozsypany cukier, a czajnik na kuchence gwizdał już od dobrych paru minut. Jednak Misiek nie miał siły, ani humoru robić przyjacielowi wyrzutów.

- Zaraz to posprzątam. – powiedział atakujący, drapiąc się po głowie, która również była ubrudzona mąką.

- Aha, już to widzę. – Michał odłożył kluczyki na lodówkę i usiadł na krześle, patrząc na przyjaciela. – Masz jakieś plany na dzisiaj, poza treningiem? – spytał.

- Nie, a co? – Bartman nie odrywał się od swojej „pracy”.

- Może wyskoczylibyśmy na mecz?

- Siatkówki? Jest jakiś poza naszym w najbliższym czasie? – uśmiechnął się.

- Nie, w ręczną, o czwartej.

- Z tobą zawsze i wszędzie. Ale nie wolisz zabrać ze sobą Moniki? – Zbyszek spojrzał na Dzika.

- No wiesz, za niecały rok będę żonaty, więc chcę się kumplem nacieszyć. – roześmiał się Misiek.

- Skoro tak, to nie mam nic przeciwko. – posłał przyjacielowi uśmiech i zabrał się do spożywania swojej… „jajecznicy”.

Po treningu…

Aśka pożegnała się z zawodniczkami i pomaszerowała do gabinetu prezesa. Wchodząc spostrzegła mężczyznę siedzącego za biurkiem. Nie, to nie był prezes Skry, siedział tam trener i żywo dyskutował z Oliwią, która wręcz wybuchała radością. Ten widok zdziwił Strzelbę, ale podeszła bliżej i chrząknęła. Matlak odwrócił się w jej stronę i podziękował Oliwii, która wychodząc rzuciła tryumfalne spojrzenie kapitan.

- Słucham panie trenerze. – zaczęła Aśka, jak zwykle z należytym szacunkiem.

- Joanno… - zaczął, a ton jakim się do niej odezwał był bardzo nietypowy. – Jestem zmuszony cię poinformować, że zajdą ogromne zmiany, jeśli chodzi o skład naszej drużyny. To również dotyczy ciebie. – powiedział, a dziewczyna zamarła. Obawiała się, co może za chwilę usłyszeć…

Cóż się dalej będzie działo? J Przepraszam, że dodaję co 4 dni, ale jeżdżę na narty i nie wyrabiam z czasem, a poza tym wracam zazwyczaj strasznie zmęczona J Pozdrawiam J