Rozdział 4

Kilka dni później, w szpitalu...

- Joasiu, przepraszam! – do Sali wpadła zrozpaczona Monika

- Za co? Monia, to nie twoja wina! Daj spokój! – odpowiedziała Asia i uroniła kilka łez

- Ja go tak kochałam… - szepnęła Libero i wybuchła płaczem

- Nie myśl już o nim, to powinien być zamknięty rozdział w twoim życiu, nic już to nie da. – powiedziała Aśka

- Ale ja już nie mam po co żyć! – Monika schowała swoją bladą i zapłakaną twarz w dłoniach.

- Jak to nie masz? Masz całą rodzinę, masz nas, masz siatkówkę!

- Wiem, ale ja przynajmniej raz chciałabym poczuć się kochana, poczuć, że ktoś się o mnie troszczy, nie tylko rodzina!

Po tych słowach, do sali wpadł Michał. Od razu zrzedła mu mina, kiedy zobaczył, że Monika jest na skraju załamania.

- Monia… - szepnął

- Przepraszam. – powiedziała cicho Libero – już idę.

- Prześlizgnęła się obok Michała i wyszła na korytarz. Dzik rzucił tylko krótkie spojrzenie w kierunku kapitan i wyszedł za Moniką. Chwilę później do pomieszczenia wpadł Bartek.

- Jak się czujesz? – spytał uśmiechając się, ale zauważył na jej policzkach kilka łez.

- Lepiej, ale Monika jest załamana. – odrzekła Asia

- Z tego co widziałem, to Michał z nią siedzi, a przy drzwiach spotkałem Kasię.

- Tak była tu dzisiaj, próbowała z nią porozmawiać, ale wiele to nie dało.

- Tak myślałem. Dzwoniłaś na policję?

- Monika mnie dosłownie na kolanach błagała, żebym tego nie robiła, więc odpuściłam.

- Może się boi, że jej też coś zrobi? – zdziwił się Bartek

- Możliwe, ale wiesz jaka ona jest. Jak piłki na meczu nie odbierze, to by chciała wszystkich na kolanach o przebaczenie prosić. Myślę, że nie chce, żeby za kratki poszedł. Chyba dalej go kocha. – ostatnie zdanie powiedziała nieco ciszej

- Chyba tak. Ale to już jej sprawa. Tylko żebyś ty była bezpieczna.

- O to się nie martw. – delikatnie się uśmiechnęła. – Jak tam na meczu? Nie miałam jak oglądać. – Asia zmieniła temat

- Wygraliśmy 3:0 i MVP dostałem. – pochwalił się Kuraś

- To świetnie. Słyszałam, że Konstantin kontuzjowany. Co się stało?

- Staw skokowy. Ale podobno to nic poważnego. Będę już leciał, bo mam trening za dwie godziny, a jeszcze muszę coś zjeść. – uśmiechnął się do Aśki i wstał z krzesła

- Szkoda, ale powodzenia.

- Przyjdę wieczorem, papa! – puścił jej oko i wyszedł zamykając za sobą drzwi.

Strzelba zajęła się czytaniem książki, którą przyniósł jej rano Bartek.

A tym czasem w sali 106…

- Monika, nie obwiniaj się! To nie była twoja wina. A jak on by ci coś zrobił? – Michał próbował ją uspokoić.

- Ja już nie wiem co mam ze sobą zrobić. Już mi się nie chce żyć! – powiedziała, a z jej oczu popłynęły łzy. Dzik, niewiele myśląc przytulił ją mocno i zaczął szeptać do ucha.

- Poradzimy sobie. Zaufaj mi. Nie zostaniesz sama.

- Teraz tak mówisz, za niedługo będzie tak samo jak z Maksem. Dla wszystkich jestem zwykłym śmieciem. – powiedziała mu prosto w twarz i wybiegła z pokoju.

W pomieszczeniu został tylko zdezorientowany Michał. Bał się o Monikę. Dopiero teraz zauważył, że zaczęło mu na niej zależeć.

Wziął torbę i wyszedł ze szpitala, podążając w kierunku „Energii”.

Wesołych Świąt! J  Następny rozdział pojawi się pewnie już jutro J