Rozdział 1

Lotnisko w Berlinie, 3 października, 7.15 rano

Aśka śpisz? – spytała Monika, kiedy obezwładniona przez sen, pani kapitan położyła głowę na ramieniu Libero.

- Co? Sorry Monia, głowa mnie trochę boli. Muszę się do kogoś przytulić. – krzywo się uśmiechnęła, po czym położyła się na stojących obok siebie trzech krzesłach, podkurczając nogi. Gdyby chciała się zmieścić cała, potrzeba by było ich osiem.

- Znajdź sobie chłopaka w końcu, to się będziesz przytulać. – zaśmiała się Weronika

- A gdzie znajdzie dwumetrowego mamuta, żeby sobie mogła szpilki raz na jakiś czas założyć? – uszczypliwie stwierdziła Oliwia, za którą dziewczyny zbytnio nie przepadały, ze względu na jej stosunek do Strzelby, która zawsze była autorytetem w drużynie. Kmąk zazdrościła jej zarówno umiejętności siatkarskich, jak i urody.

- Bardzo śmieszne, szkoda, że w pierwszej szóstce jako atakująca nie grasz. – odezwała się Agnieszka, która zawsze stała murem za swoją kapitan.

- Nie sądzę, żeby powinien cię obchodzić wzrost mojego potencjalnego chłopaka, a poza tym, jesteś niższa o jakieś dwa centymetry, więc masz podobny problem. – na tą odpowiedz dziewczyny, z wyjątkiem Oliwii wybuchły śmiechem.

- Ma Aśka rację, jesteś jedną z najwyższych. – dodała Kaśka

- O, karzełek się odezwał! – Kmąk wiedziała, że wtrąciła nos tam, gdzie nie trzeba, ale nie poddawała się bez walki.

- Dobra, skończmy temat, wracamy z mistrzostwem, po co się kłócić? – stwierdziła Asia

- Idę po kawę. – zrezygnowana Oliwia wyszła na korytarz, co bardzo ucieszyło pozostałe zawodniczki.

- Asiula, co ci jest, zbladłaś strasznie, chyba się nie przejęłaś tą Oliwią?

- A skąd, chyba jestem niewyspana. Dużo stresu, treningów, to tak na mnie wypływa. Nie martwcie się. – powiedziała Aśka, chociaż osoby stojące dalej od niej widziała przez mgłę, a głowa bolała ją coraz bardziej.

Chwilę później w kilku językach pojawił się komunikat, że start samolotu do Łodzi odbędzie się za godzinę. Na tą informację dziewczyny wraz ze sztabem podeszły do bramek i rozpoczęła się odprawa. Pół godziny później siedziały już w samolocie i czekały na kołowanie.

- Nie było mnie w Polsce pół miesiąca, a już tak potwornie tęsknię. – powiedziała Asia

- No to za jakąś godzinę zobaczysz już Odrę. – uśmiechnęła się Monika.

Chwilę później Asia zasnęła.

Tymczasem w Bełchatowie na treningu Skry

- Podzielcie się na dwie szóstki i gramy. – powiedział trener Nawrocki

Chłopaki posłusznie wykonali polecenie trenera. Chwilę później, na boisku stali już rozstawieni zawodnicy. Zagrali razem cztery sety, wygrała drużyna Możdżona.

- Dobra, jesteście wolni. – krzyknął Nawrocki, a chłopaki poszli do szatni.

- Wpadniecie po południu film oglądnąć? – spytał Zibi

- Jasne, tylko jutro na siódmą mamy trening. – odezwał się Bartek

- Oj tam, może wstaniemy, kupimy piwo bez procentów i będziemy żyć! – roześmiał się Dzik

- Chłopaki, jutro dziewczyny mają z Wami trening, bo Matlak jedzie do Warszawy. – Do szatni wpadł Nawrocki. Wolał uprzedzić chłopaków, ponieważ wiedział, do jakich kawałów bywają zdolni. Bardzo się ucieszyli z tej informacji.

- No to lecimy do Biedronki! – stwierdził Kurek, wychodząc z szatni, na co reszta zaczęła się śmiać.

- Ej, Bartek, dla mnie to malinowe! – wydarł się Zibi, dławiąc się ze śmiechu, a trener dalej nie wiedział o co chodzi.

- Co? – zapytał Nawrocki, ponieważ powoli zaczął łapać plany zawodników.

- Te, no, pierniczki trenerze, zima się zbliża, a my tacy chuderlawi. A tak poza tym to będziemy mecz z dziewczynami jutro grać? Bo nas więcej będzie. – Dziku chciał za wszelką cenę zmienić temat, ponieważ wiedział, że dyskusja na temat piwa mogłaby doprowadzić do katastrofy.

- To jeszcze zobaczymy, ale pewnie tak. Nie zapomnijcie im pogratulować. – uśmiechnął się Nawrocki, po czym wyszedł.

- Bartman, zachowaj pewne informacje dla siebie, albo przynajmniej mów o nich, ale nie w towarzystwie trenera – Marcin, jak zwykle patrząc na wszystko z „wyższej perspektywy” podszedł trzeźwo do tematu.

- Dobra to lecimy, aha, Zibi, ogarnij ten syf u nas w mieszkaniu. – zaśmiał się Michał.

- Nic się nie bój synek, o to my już zadbamy! – Zbyszek posłał swój uśmiech, odsłaniając szczękę i pobiegł do domu, rzucając jedynie krótkie „cześć”.

- No to oblężenie Biedronki czas zacząć, hej! - zaśmiał się Bartek i wyszedł z Energii w  towarzystwie Dzika, Marcina i Zatora.

Hejka! Udało mi się już dodać, piszę w ekspresowym tempie, bo chcę przebrnąć przez wstęp :)