Rozdział 9

Gdzieś w lesie…

Asia poczuła, że leży na czymś twardym i chłodnym. Spała sobie na trawie. Gdy otworzyła oczy, zobaczyła rozgwieżdżone niebo, a obok siebie drzemiącego Bartka.

- Obudź się porywaczu! – delikatnie nim potrząsnęła – pięknie tutaj, dziękuję!

- Podoba ci się? – ocknął się Kuraś – szkoda, że jest już ciemno, bo w dzień widok jest zniewalający.

- Wyobrażam sobie. – uśmiechnęła się Asia.

Znowu zaczęli się hipnotyzować swoimi oczami.

- Jaka szkoda, że jutro już wyjeżdżam. Nie wytrzymam w tych Niemczech.

- Czemu?

- Będę za tobą tęsknić.

- To tylko miesiąc. A poza tym, to nie średniowiecze, mamy telefony, Internet – uśmiechnęła się Asia

- Ale przez kamerkę masz inny odcień oczu. –Bartek zrobił zabiedzoną minkę

- Oj ty mój męczenniku. – zaśmiała się Strzelba i przytuliła do Bartka.

Na wzgórzu siedzieli jeszcze długo, rozmawiając i ciesząc się ostatnimi chwilami spędzonymi razem. Później pojechali do Bełchatowa.

Tymczasem w mieszkaniu Moniki…

Nagle do mieszkania wpadł Michał. Rzucił się na Maksa i powalił go na ziemię. Zaczął go okładać po twarzy pięściami. Monika stała nieruchomo, ale po chwili osunęła się po ścianie na ziemię. Kubiak wyrzucił chłopaka za drzwi i podbiegł do Libero.

- Monia… - szepnął, nic innego nie przeszłoby mu w tej chwili przez gardło.

- Dziękuję. Już drugi raz mi życie ratujesz. – położyła głowę na ramieniu Miśka i zaczęła płakać. Dzik mocno ja przytulił. – Czekaj, zadzwonię po policję – powiedziała przez łzy, idąc po telefon.

- Właśnie… - otrzeźwiał Michał. Już od dawna chciał zakończyć całą tą sprawę. Teraz żałował, że nie zrobił tego wcześniej.

Z salonu dobiegł głos Moniki, która zgłaszała na policję całe zajście. Chwilę później wróciła do kuchni, gdzie siedział przyjmujący.

- I co teraz? – spytał

- Jutro idę na policję i myślę, że się w końcu ode mnie odczepi. Tylko pewnie skończy się na sądzie. – powiedziała Monika, niezdarnie wycierając policzki, które były mokre od łez.

- Pewnie tak, ale nie ma wątpliwości, że wygrasz. Przecież to on cię zastraszał.

- Wiem, ale mam już tego dość. – oparła głowę o ścianę. – Nie przejmuj się mną. Jutro masz wyjazd, jeszcze się musisz spakować…

- O to się nie martw. – uśmiechnął się – Boję się samą cię tu zostawić.

- Nie denerwuj się. Jakoś sobie poradzę.

- Ale dzwoń do mnie codziennie. A jakbyś miała jakiś problem, to wiesz, że podnosisz alarm u chłopaków ze Skry.

- Wiem, wiem. – zdobyła się na delikatny uśmiech.

- To ja będę leciał. – powiedział Michał i wyszedł przypominając Monice, żeby zamknęła drzwi.

Kiedy przekręciła klucz w drzwiach, zaczęła bezczynnie krążyć po mieszkaniu. W końcu wzięła telefon i zadzwoniła do Asi.

- Halo?- odezwał się twardy głos kapitan

- Cześć Asiu. Mam problem.

- Co się stało Monia?

- Był tu Maks.

- Że co? Boże, jak sobie z nim poradziłaś?

- Na szczęście w porę zjawił się Michał. Dzwoniłam na policję. Jutro mam być na komisariacie.

- No to pewnie skończy się na sądzie. Wprowadź się do mnie na ten czas. Będziesz bezpieczniejsza.

- Nie będę ci zawracać głowy własnymi problemami Asia.

- Monika, nawet nie próbuj protestować. Wprowadzasz się do mnie. Przynajmniej do czasu rozprawy. Pakuj się, już jadę do ciebie. Spać bym w nocy nie mogła, wiedząc, że coś ci grozi.

- Asia, ale…

- Żadnego „ale”, pakuj się, już jadę, papa!

Strzelba skończyła rozmowę. Monika podreptała do pokoju i zaczęła pakować najpotrzebniejsze rzeczy. Cały czas miała w pamięci sytuację z dzisiejszego dnia.

Po piętnastu minutach zadzwoniła Aśka, że czeka pod klatką. Libero wyszła z mieszkania, starannie je zamykając. Wsiadła do czarnego Land Rovera przyjaciółki i chwilę później znalazła się na jej osiedlu. Aśka wzięła od niej jedną torbę i zaprowadziła na górę.

- Wchodź Monia. – otworzyła jej drzwi.

- Dzięki. Nie wiem co bym bez ciebie zrobiła. – mocno przytuliła atakującą

- Od czego ma się przyjaciół. – uśmiechnęła się Strzelba. - Będziesz spała na sofie w moim pokoju. Jest prawie jak łóżko.

- Nie ma sprawy. Ja mogę nawet na podłodze.

- Rozpakuj się do tej szafki. Ja idę zrobić coś do jedzenia. – powiedziała Asia i wyszła z sypialni. Monika została sama w pokoju. Wyjrzała przez okno. Było po ósmej, więc ruch na przedmieściach Bełchatowa ustał. Na chodnikach kręcili się pojedynczy przechodnie.

Dziewczyny zjadły kolację i zmęczone położyły się spać. Monika długo nie mogła zasnąć. Rozmyślała o tym, jak teraz będzie wyglądać jej życie. Jednego była pewna - że ma dla kogo żyć.

Następnego dnia…

Bartek pakował się do autokaru, kiedy usłyszał dobrze znany mu głos i zobaczył w oddali wysoką osóbkę o pięknych długich włosach. Nie miał wątpliwości, że to była ona. Jak petarda wystrzelił w jej kierunku.

- Asia? Jest szósta rano! Co ty tutaj robisz? – spytał zdziwiony, ale i szczęśliwy, że jeszcze przez chwilę może na nią popatrzeć.

- Chciałam się z wami pożegnać. – uśmiechnęła się.

- Skoro tak… CHŁOPAKI!!! – wydarł się Bartuś.

Przed Aśką wyrosła połowa reprezentacji. - Asia się chciała z wami pożegnać.

Została po kolei wyściskana przez każdego „wielkoluda”.

- Teraz jesteś zadowolona? – spytał Bartek

- Jak najbardziej. – Aśka zaczęła się śmiać. – Ja będę lecieć. Jedźcie już i się w lasach nie zgubcie. No i powodzenia. – kapitan zaczęła się oddalać, a Bartek cały czas wpatrywał się w miejsce, gdzie jeszcze chwilę temu stała. Z transu obudził go dopiero Winiar. Wsiedli do autokaru i odjechali do Spały, mając świadomość, że za niecałe dwa tygodnie będą walczyć o Mistrzostwo Europy.

Jak ja się męczyłam z tym rozdziałem J Z dziesięć razy go poprawiałamJ