Rozdział 23

- Szybko się pocieszyłeś! – wrzasnął Bartek.

- O czym ty mówisz? – krzyczał Bartman.

- Dobrze wiesz do cholery, co mam na myśli!

- Zazdrosny się o Asię zrobiłeś? – powiedział ironicznie. – Szkoda, że grasz na dwa fronty. Oliwia też dała się w to wciągnąć?

- Jaka Oliwia, nic do niej nie czuję…

- A mnie nic nie łączy ze Strzelbą! Jesteśmy dla siebie jak rodzeństwo, a nie jak para!

Na piętro wpadła Aśka, zdziwiona ich zachowaniem.

- O co wy się znowu kłócicie? – spytała spokojnie.

- Może Kuraś ci powie. – rzekł Zbyszek i poszedł do swojego pokoju.

- Więc co masz mi do powiedzenia? – spojrzała na Bartka, kładąc ręce na biodrach.

- Okłamujesz mnie? – spytał, patrząc jej w oczy.

- Niby czemu miałabym to robić? – zdziwiła się.

- Okłamujesz?

- Oczywiście, że nie. Nie rozumiem, o co ci chodzi. Przechodzisz koło mnie, nie zwracając na nic uwagi, później siadasz z Oliwią i robisz do niej maślane oczy…

- Nie robie do niej maślanych oczu! – wydarł się.

- Nie przerywaj mi! – podniosła głos. – Czemu masz coś do Zbyszka? Jesteś o mnie zazdrosny? – popatrzyła się nad niego spod byka i zaczęła się śmiać.

- Co ci tak do śmiechu?

- Bo fajnie wyglądasz, jak się wkurzysz. – dalej się śmiała. Bartek poczochrał ją po czuprynie.

- A co, jeśli jestem zazdrosny? – spytał, nie spuszczając z niej wzroku.

- To dobrze. – uśmiechnęła się.

- Że co? – otworzył oczy.

- Właśnie mi udowodniłeś, że ci na mnie zależy. – powiedziała i uśmiechnęła się do niego.

Bartek zrobił się czerwony i nie mógł wydusić z siebie ani jednego słowa. Dotknął ręką jej policzka i zbliżył swoją twarz. Dziewczyna nie protestowała. Już miał ją pocałować, kiedy na korytarz wpadła banda siatkarzy. Aśka odskoczyła od przyjmującego jak poparzona, ale cały czas się do niego uśmiechała, co oczywiście Bartek odwzajemniał.

- Co tu się wyprawia? Kuraś, na siłownię, migiem! – wrzasnął Igła i puścił oczko do Strzelby, a ta się zarumieniła.

- Uważaj, bo Kurek będzie zazdrosny. – powiedział Bartman, na co wszyscy wybuchli śmiechem. Asia poszła do swojego pokoju, w którym siedziała Weronika i rzuciła się na łóżko.

- Co zakochańcu? – zaśmiała się i spojrzała na atakującą.

- Daj spokój. – roześmiała się Aśka.

- Ale wam fajnie. Też bym tak chciała. – powiedziała Wera i zrobiła podkówkę.

- No wiesz, słyszałam, że Gardini jest wolny. – Strzelba wybuchła śmiechem.

- Dziękuję za radę.

- Co ty od niego chcesz? Po czterdziestce, bogaty, męski… - zaczęła wymieniać Aśka, płacząc przy tym ze śmiechu.

- Co wy takie uchichrane? – do pokoju weszła Monika.

- Mamy powody. – powiedziała środkowa.

- Wiem, słyszałam… - puściła oko do Aśki.

- Czy tutaj nie można mieć odrobiny prywatności? – oburzyła się kapitan.

- A tam, się przejmujesz. – uśmiechnęła się.

- Oglądamy coś, bo mamy dwie godziny do treningu. – powiedziała Weronika, patrząc na zegarek.

- Bardzo chętnie. Co bierzemy? – Aśka zsunęła się z łóżka i wyciągnęła swojego Acer’a. – Nie wiem jak wy, ale ja mam ochotę na „Sierociniec”. – chytro się uśmiechnęła.

- Pogięło cię? Dawaj komedię, bo nie będę się mogła skupić na treningu. Horrory, to tylko z Igłą. – powiedziała Monika i wyciągnęła z torby „Poznaj moich rodziców”. Aśka niechętnie włączyła film i zaczęły oglądać. Dwie godziny szybko zleciały i dziewczyny zaczęły zbierać się na trening.

- Strzelba, znowu wzięłaś moje wsuwki? – z łazienki wypadła rozwścieczona Weronika.

- Tylko dziesięć, czy piętnaście. – powiedziała Aśka, słodko się uśmiechając i nie ruszając się ze swojego miejsca.

- Do cholery jasnej! Po tobie! – Dobrowolska rzuciła się na Strzelbę. Kapitan spadła z łóżka i doczołgała się do drzwi. Goniła przez cały korytarz, wrzeszcząc i się śmiejąc. Wpadła do pokoju Igły.

- Krzysiu, kochany ty mój, ukryj mnie serdeńko, bo jak mnie Dobrowolska żywcem dopadnie, to nie mamy atakującej. – powiedziała ledwo łapiąc oddech. Igła spojrzał na przyklejoną do drzwi Strzelbę i zaczął się śmiać. Zza drzwi dało się usłyszeć krzyk Weroniki. Tylko Ziomek zachował zimną krew, również się śmiejąc. Złapał Aśkę za rękę i wepchnął do szafy.

- Tu cię nie znajdzie… chyba. – powiedział.

- Za „chyba”, to dziękuję. – szepnęła Strzelba, ale zaraz się uciszyła kiedy usłyszała skrzypienie otwieranych drzwi.

- Była tu Pisarek?! – do pokoju wpadła środkowa. Siatkarze patrząc się na zmachaną siatkarkę, pokręcili głowami. Dziewczyna wyszła z pokoju, a Aśka wyskoczyła z szafy, rzucając się na swoich wybawców. Zaczęła ich przytulać.

- Macie u mnie piwo! – krzyknęła na odchodnym, kierując się w stronę swojego pokoju.

- Dzięki! – krzyknęli równo i zaczęli się śmiać.

Strzelba poszła do swojego pokoju, zastała tam jeszcze Monikę.

- O jesteś, myślałam, że już cię poćwiartowała. – zaśmiała się.

- Jak widzisz, dzięki wspaniałomyślności Łukasza, żyję. – podniosła kciuk do góry.

- Chodź, bo się spóźnimy. – powiedziała Monia i pociągnęła Aśkę za rękę. Zeszły na halę, gdzie rozgrzewali się zawodnicy.

- Są nasze zguby… - uśmiechnął się Anastasi.

- Przepraszamy za spóźnienie. – powiedziała Asia, swoim nienagannym włoskim.

- Nic się nie dzieje… Ale tak profilaktycznie dwadzieścia kółeczek. – zaśmiał się.

Dziewczyny popatrzyły na siebie, a pozostali zaczęli się śmiać. Aśka ruszyła sprintem i popatrzyła za siebie, czy Monika też biegnie. O dziwo za dziewczyną, nie zasuwała Libero, tylko… Kurek.

- Gdzie ci się tak spieszy? – spytał, łapiąc atakującą za rękę.

- Chcę szybko skończyć.

- To będzie najszybciej… - poruszał brwiami i złapał Aśkę za biodra i wziął na ręce. Przebiegł tak dwadzieścia kółeczek i postawił ją na środku boiska, a sam padł jak zabity.

Strzelba zaczęła się śmiać i kiedy Bartek podniósł głowę, złożyła mu na ustach soczystego całusa. Uśmiechnął się do niej i wziął za rękę. Nie przejmowali się gwizdami innych zawodników. Siedzieli na boisku, patrząc sobie w oczy, kiedy odezwał się… oczywiście Igła.

- Dobra, trochę prywatności, ale wszystko dobre, co się dobrze kończy. Aśka w moim Teamie, a Bartek z Moniką i resztą. Gramy! Anastasi rzucił piłkę drużynie Igły. Na zagrywce stanął Kubiak. Matlak zwrócił uwagę Monice jak ma przyjmować, ale ona nie robiła sobie z tego jak najmniejszego problemu, bo jak jej własny chłopak mógłby ją sprzątnąć z powierzchni ziemi.

Kubiak pięknie się do niej uśmiechnął i posłał niesamowicie mocną zagrywkę. Monika, jako doświadczona siatkarka, z lekkim trudem, ale odebrała zagrywkę i dograła do Ziomka, który wystawił Kurkowi na lewy atak. Bartuś, nie oszczędzając się, wbił gwoździa, którego o dziwo, bo rzutką - odebrała Aśka. Piłka zwinnie odbiła się od dłoni atakującej i powędrowała do Oliwii. Strzelba szybko wstała z ziemi, biegnąc za trzeci metr, żeby wykonać atak. Tymczasem, Oliwia wystawiła do Dzika, który był święcie przekonany, że wystawa pójdzie na pierwszą linię do Aśki. Biedak zerwał się w ostatniej chwili i zaatakował, nieszczęśliwie lądując na lewej nodze Bartka. Leżał pod siatką, zwijając się z bólu i trzymając za kostkę. Przy Michale momentalnie znalazła się Monika. Złapała go za ramię i pocałowała jak dziecko, które spadło z rowerka. Chłopaki przestraszyli się o przyjmującego. Szybko podbiegli również lekarze. Oliwia stała oparta o słupek i oglądała paznokcie, dobrze wiedziała, że to głównie jej wina, ale postanowiła nie ryzykować.

- Aśka, wiesz, że to przez ciebie, mogłaś się szybciej zebrać do tego ataku, to nie musiałabym niewygodnie wystawiać do Michała, a poza tym, było beznadziejne dogranie. – powiedziała z wyrzutem do kapitan, która siedziała zmartwiona koło Dzika.

- Daj jej spokój, dogranie miałaś w zasięgu, bo jak można mieć idealne z ataku, a Aśka była gotowa za trzecim metrem, więc się nie czepiaj. – odezwał się Igła.

- Czyli to niby moja wina? – popatrzyła na nich z ironią. Zawodników nie interesowało teraz zdanie Oliwii, tylko stan zdrowia Michała. Chłopaki przetransportowali go do pokoju, a później poszli na dalszy trening. Było po 20.00, kiedy skończyli trening. Monika wpadła do pokoju, szybko się przebrała i poleciała do Dzika, a Weronika siedziała na łóżku i czytała książkę. Chwilę później do pomieszczenia weszła również Aśka. Zmęczona usiadła przy łóżku.

- Co się stało? Martwisz się o Miśka? – spytała Dobrowolska, widząc zły humor kapitan.

- To też, tylko nie wyobrażam sobie Oliwii jako rozgrywającej w kadrze. Przecież wszyscy dobrze wiemy, dlaczego dzisiaj zaatakowałam najwyżej trzy razy. Gdyby nie Michał, to podejrzewam, że nawet tyle bym nie ugrała. – powiedziała.

- Powiedz trenerowi, co o niej myślisz. – rzuciła Weronika.

- Nie jestem pięcioletnim dzieckiem, żeby się skarżyć! A z resztą… Idę do Bartka. – wstała i wyszła z pokoju, trzaskając drzwiami.

No to ZAKSA ma puchar Polski J Przyznam się, że kibicowałam Resovii, ale Zaksie się ten puchar należał J A poza tym, Rzeszów robił straszne błędy… A wy komu kibicowaliście?