Rozdział 20

Zaczęli od Poloneza. Wszyscy ruszyli równym krokiem. Aśka z Bartkiem prowadzili, a za nimi szli Dzik z Moniką, dalej, Wika z Aleksem, Wasilina z Woickim i na końcu Magda z Pawłem Zatorskim. Trener śmiał się w niebogłosy  kiedy najwyżsi zawodnicy przechodzili parami pod rękami Woickiego i Zatora. Po skończonym tańcu, Nawrocki, posługując się pomysłami stojącego obok Winiara wydawał następne rozkazy.

- A może… - zatarł ręce. – Walc Wiedeński? – zaśmiał się, widząc przerażenie siatkarzy.

- Bez gadania, tańczymy! – krzyknął, włączając muzykę. Z głośników popłynął jeden z utworów Piotra Czajkowskiego.

Zaczęli tańczyć. O dziwo, najlepiej radzili sobie Michał z Moniką. Poruszali się bardzo rytmicznie i równo z muzyką. Walc się już kończył, a oni tańczyli dalej, kiedy większość zrezygnowała i usiadła na boisku. Nawet Bartek z Aśką zaliczyli glebę i sobie odpuścili.

Muzyka ucichła, a para stanęła obok siebie. Monia kurczowo trzymała Michała za rękę.

- Co ci się dzieje? W głowie ci się kręci? – zapytał Michał, ledwo powstrzymując śmiech.

- Nie śmiej się. Mam wrażenie, że wiruję. Ledwo stoję. – powiedziała Libero, zakrywając oczy dłonią.

- Trenerze, mamy kontuzję! – wydarł się Kubiak, a wszyscy parsknęli śmiechem, widząc, jak Michał wziął dziewczynę na ręce i niósł w kierunku trybun. Następnym tańcem była Samba. Tylko nieliczni pamiętali jak się ją tańczy i na parkiecie popisywały się tylko dwie pary. Reszta siedziała na boisku i przyglądała się ich poczynaniom.

W tym czasie na trybunach…

Michał posadził słabo widzącą Monikę na siedzeniu i słodko się uśmiechnął.

- I jak? – spytał.

- Czuję się jak na ciężkim kacu. – powiedziała i zaczęła się śmiać. – Nigdy nie byłam odporna na tego typu zabawy. Do dzisiaj mam chorobę lokomocyjną. – uśmiechnęła się.

- Już wiem dlaczego nie jestem zawodowym tancerzem.

- Wracamy do reszty? – spytała Libero.

- Jeszcze nie. Przynajmniej nie musimy się męczyć, trener myśli, że jesteś prawie nieżywa, a ja bohatersko próbuję uratować ci życie, więc poudawaj jeszcze chwile umierającą. – roześmiał się Kubiak.

- Jak sobie życzysz. – zaśmiała się i położyła głowę na kolanach Michała. Ten odgarnął z jej policzka kosmyk włosów i delikatnie pocałował.

A u naszych tancerzy…

- Cholera, Siurak, deptasz mnie! – wydarła się Aśka, robiąc kolejny obrót w Tangu.

- Przepraszam… - zrobił minę zbitego psa.

- Nie przepraszaj, tylko patrz jak stajesz! – Strzelba traciła cierpliwość.

- Kurek! Za duże buty! – Zatorski parsknął śmiechem, a Bartek obrzucił go zabójczym spojrzeniem.

Trening powoli dobiegł końca.

- Dobra moi tancerze. Na dzisiaj tyle. Popołudniowy trening mamy odwołany. – Wszyscy wybuchli wielką radością, ale od razu spotkali się z karcącym wzrokiem trenera. – Można się rozjeść.

- Masz plany na wieczór? – Do Aśki podleciał Kurek, gdy wychodzili z hali.

- Nie mam. – odpowiedziała i spojrzała na niego.

- A może wyskoczylibyśmy do kina? – spytał.

- Bardzo chętnie. A na co?

- To się jeszcze zobaczy. Wiem, że nie trawisz romansideł, więc może razem coś wybierzemy. Słyszałem, że Invertigo jest warty obejrzenia.

- Zdaję się na ciebie. – uśmiechnęła się. Bartek był wniebowzięty. Właśnie umówił się z dziewczyną swoich marzeń. Pomimo tych dwóch wcześniejszych pocałunków, Asia była niedostępna, ale jego to za nic nie zrażało.

- To przyjadę po ciebie o 20.00.

- Jasne. – pomachała mu i poszła w kierunku samochodu, zostawiając uradowanego Kurka.

- Coś ty taki szczęśliwy Siurak, co? – zza drzwi wyłonił się Michał Winiarski.

- Jestem szczęśliwy… - powiedział Bartek, nie kontrolując swoich słów i nie kontaktując ze światem.

- Ej, w porządku z tobą? – zdziwił się przyjmujący, widząc zachowanie kolegi. Kuraś się ocknął. – Tak, w porządku. – ja muszę lecieć. Pa. – pomaszerował do samochodu i odjechał.

Wpadł do mieszkania jak błyskawica. Zostało mu tylko sześć godzin! Sześć godzin! Tylko ćwierć doby! To bardzo niewiele, jak na wiecznie roztargnionego faceta. Usiadł na sofie i zaczął się zastanawiać, jak to będzie wszystko wyglądać. Pół celu osiągnięte, drugie pół jeszcze przed nim. Poszedł do szafy i jak baba zaczął wywalać z niej wszystkie możliwe ubrania, nie mogąc się zdecydować, co założyć. Stwierdził, że „każdej mordzie ładnie w bordzie”, dlatego wyciągnął ciemnoczerwoną koszulkę i do tego czarne jeansy. Jak na koniec marca było całkiem ciepło, dlatego wystarczyła mu sportowa bluza, a nie kurtka. Stanął przed lustrem i popatrzył się na swoje odbicie.

- Cholera, chłopie co się z tobą dzieje? – szepnął sam do siebie.

- Zakochałeś się przyjacielu, zakochałeś się. – z kuchni wyszedł Karol Kłos, który przez

pewien czas dzielił mieszkanie z Kurkiem i poklepał go po ramieniu.

A u Asi…

Strzelba weszła do mieszkania. Spokojnie wypiła kawę, wzięła szybki prysznic i po krótkim odpoczynku zaczęła się zastanawiać, co na siebie włożyć. Otworzyła pierwszą szufladę w komodzie i wyjęła z niej czarną bokserkę. Założyła jasne jeansy, niebieską bluzę, a na nogi czarne conversy. Włosy rozpuściła i stwierdziła, że jest gotowa. Przed samym wyjściem zrobiła sobie jeszcze delikatny makijaż. Gdy wyszła z łazienki, usłyszała dzwonek do drzwi. Stał pod nimi Bartek, cały zestresowany. Owszem, bawiła ją trochę ta sytuacja, ale nie chciała nic mówić. Chwyciła małą torebkę i wyszła z mieszkania razem z towarzyszącym jej Kurkiem.

Jechali w ciszy, prawie się do siebie nie odzywając. Bartek co chwile spoglądał na swoją towarzyszkę, jakby bał się, że mu ucieknie.

- Kiedy macie zgrupowanie? – spytała Aśka, chociaż doskonale wiedziała kiedy, ale chciała przerwać tą niezręczną ciszę.

- Zgrupowanie… Chyba za jakiś tydzień. – powiedział, skupiając się na drodze.

- Co ty taki nieobecny jesteś? – walnęła z grubej rury i zaczęła się śmiać, bo miała dość jego stoickiego spokoju.

- Nie wiem. Tak po prostu… - zaczął się wykręcać, czując, że wpadł w niezłe bagno. – A tak wyglądam?

- Szczerze, to pod twarzą przystojniaka kryje się zestresowany facet. – powiedziała uśmiechając się.

- Rozgryzłaś mnie… - powiedział, drapiąc się po głowie.

- To mi się podoba. – powiedziała cicho.

- Co ci się podoba? – spytał, doskonale słysząc każde jej słowo.

- Lubię, jak ktoś jest po prostu szczery. Nie grasz kogoś, kim nie jesteś. – powiedziała zupełnie poważnie, delikatnie uśmiechając się do Bartka. Siatkarz odwzajemnił uśmiech i zaparkował pod kinem. Wyszedł z samochodu i pomógł wysiąść Asi. Poszli w stronę wejścia.

Następny pewnie końcem tygodnia, ale z pewnością się pojawi. Pozdrawiam J