Rozdział 36

Kolejne dni przebiegały w stoickim spokoju. Środkiem maja miał się odbyć sparing między PGE Skrą Bełchatów, a Asseco Resovią Rzeszów. Aśka przyszła na ten mecz z Dawidem, pokibicować kolegom. Weszła na halę i zasiadła z chłopakiem na trybunach. Zawodnicy zaczęli się rozgrzewać. Bartek od razu zauważył dziewczynę i jej pomachał. Aśka odwzajemniła gest, posyłając mu uroczy uśmiech, co nie umknęło uwadze Dawida.

- To ten? – spytał nieprzyjemnym tonem.

- Pogodziliśmy się z Bartkiem. Nie ma sensu się ciągle kłócić. – odpowiedziała spokojnie.

- Jakby ci się narzucał, to wiesz, powiedz mi, bo nie pozwolę na to.

- Wyjaśniliśmy to sobie. Naprawdę nie musisz się czuć zagrożony. – dała mu całusa w policzek, na co humor mu się poprawił.

Mecz się zaczął. Przez dwa pierwsze sety, bezustannie prowadził Bełchatów, rozgramiając lewym atakiem blok przeciwnika. Kuraś grał jak w transie. Jego skuteczność i różnorodność ataków była imponująca. Aśka w połowie trzeciego seta wyszła na chwilę do łazienki. Gdy wracała, na boisku, obok słupka leżał jeden zawodnik, a nad nim klęczeli ratownicy i fizjoterapeuci. Dziewczyna od razu rozpoznała w nim Bartka. W pierwszych chwilach mogła jedynie liczyć na jakiekolwiek informacje z ust komentatora, jednak zaraz udało jej się odnaleźć znajomego masera.

- Boże, co mu się stało?! – spytała przerażona.

- Rozbił głowę. – odpowiedział spokojnie.

- Jak? Nie widziałam, bo wyszłam. – intensywnie gestykulowała, nie mogąc się uspokoić.

- Spokojnie. Wpadł na słupek sędziowski i nieszczęśliwie uderzył głową w kant.

- Matko! Ale wyjdzie z tego, prawda?

- Tak. Bartek jest już przytomny, kontaktuje. O patrz, tam leży. Możesz do niego iść. – dał jej odpowiedni identyfikator i wskazał na miejsce w kącie hali, gdzie znajdował się przyjmujący razem z ratownikami. Aśka, nie zastanawiając się dużo, pobiegła do przyjaciela. „Ślizgiem” znalazła się obok niego i złapała za rękę.

- Jak się czujesz Bartuś? – spytała, widząc na jego twarzy grymas bólu.

- O, Asia. Bywało lepiej. – zdobył się na delikatny uśmiech. – Nie zostawiaj Dawida, bo będzie zazdrosny.

- Daj spokój. Boli łepetyna, co? Małe boisko, że na słupki wpadasz? - zironizowała.

- No wiesz, czasem człowiek nie widzi, gdzie spada. Chciałem piłkę obronić. Monika opowiadała, że też kiedyś miałaś taki wypadek. – roześmiał się, a Aśka przypomniała sobie tą heroiczną akcję.

15 czerwca 2007r., mecz juniorek Polska – Finlandia.

Stałam niedaleko za trzecim metrem, w drugiej linii, ponieważ jeszcze wtedy byłam przyjmującą. Przyjęłam odpowiednią postawę do odebrania piłki. Lekko ugięłam nogi, a ręce położyłam na kolanach, wzrok wbijając w żółto-niebieską mikasę. Finka posłała zagrywkę centralnie we mnie, chociaż zaraz obok stała Monika. Odebrałam precyzyjnie i omijając linię boczną, bokiem do siatki zrobiłam naskok, widząc, ze dostaję wystawę do czwartej strefy. Zaatakowałam z potworną siłą (trochę mięśni było w tym prawie dwumetrowym cielsku), jednak błędem był atak w szóstą strefę, gdzie stała wielka, umięśniona finka, która wcześniej potraktowała mnie swoją straszną zagrywką. Wycofałam się do piątej strefy i znowu czekałam na piłkę. Dziewczyny zagrały mocnym, pasywnym blokiem, który i tak nie powstrzymał przeciwniczek. Piłka obiła się o ich ręce i poleciała gdzieś w bok. Zdawałam sobie sprawę, że gramy piłkę setową, przy stanie 24:25 dla nas, koniecznie chciałam to skończyć. Rzuciłam się do obrony, wyminęłam wszystkie dziewczyny i rzutką chciałam uratować akcję. Jednak nie było mi to dane. „Po drodze” nie zauważyłam wielkiego, niebieskiego słupka, na którym stała sędzina, pilnie obserwująca moje wyczyny. Nieszczęśliwie walnęłam głową w to cholerne żelastwo, a z mojego czoła popłynęła krew. Piłka niestety wylądowała na aucie, daleko w trybunach. Finki wybuchły hura-optymizmem, nie przejmując się, że chcąc odbić piłeczkę, prawie straciłam życie. Bo kogo to obchodzi? Przy mnie od razu znalazła się Monika, jak zwykle bardzo kochana, tłukła mnie po policzkach w celu ocucenia. Po czwartym liściu zadziałało. Lekko uchyliłam powieki i zobaczyłam cztery czerwone kapturki.

- Ja umarłam? – spytałam po polsku, majacząc.

- Was? – Niemiecki - cholera, to piekło… - Wie fühlen Sie? – spytał Belzebub.

- Krank. – powiedziałam i znowu straciłam przytomność, a film mi się znowu urwał.

- Ziemia do Aśki… - uśmiechnął się znowu Bartek.

- Tak, tak. Jasne. Jedziesz do szpitala na badania? – spytała z troską.

- Tak, jak tylko przyjdzie lekarz. O właśnie idzie. – wskazał na starszego mężczyznę w białym fartuchu.

- No to ja się zmywam. Trzymaj się Kuraś. – posłała mu całusa w powietrzu i pobiegła do Dawida.

- Gdzieś ty była? Ten twój laluś miał drobny wypadek. – drwił.

- Byłam w łazience i nie mów tak o Bartku. Na szczęście nic mu się nie stało. – starała się zataić pewne fakty.

- Na szczęście… - odparł niepocieszony i wrócił do oglądania meczu, a trwał już czwarty set.

Ostatecznie spotkanie zakończyło się po tie-breaku, 3:2 dla Resovi. Bełchatowianie znacznie osłabli po „stracie” Kurka. Jednak to był tylko sparing, który nie dawał nic poza satysfakcją i dobrym nastawieniem. Po meczu Aśka pożegnała się z Dawidem i poszła do Moniki. Znalazła ją w mieszkaniu. Siedziała na fotelu i jak nie ona, przeglądała katalog z fryzurami do ślubu.

- I co wybrałaś kochana? – spytała Asia, kładąc jej ręce na ramionach.

- Matko! Aśka, ale mnie wystraszyłaś. Jak tam mecz? Słyszałam, że nie za dobrze. – odparła, wskazując przyjaciółce miejsce obok.

- Bartek kontuzjowany, Skra przegrała. Jednym słowem – nienajlepiej.

- Wrócą do formy. Misiek dzisiaj się wykazał w piątym secie, ale nie był zbyt zadowolony.

- Taki jest sport. Wybrałaś sobie jakąś fryzurkę?

- Tak. Już dawno. Pasuje? – wskazała na zdjęcie z wysoko upiętym kokiem i delikatnie opadającymi loczkami.

- Idealnie. Znajdziemy coś dla mnie? – rozochociła się Strzelba.

- Jasne! – Zasiadły na szerokiej sofie i kartkowały album, aż znalazły idealną fryzurę dla Aśki i jej niesamowicie długich włosów.

- O mój Boże. Coś pięknego. – stwierdziła Monika. –Bartek padnie, jak cię zobaczy.

- Monia… - mruknęła Aśka.

- A no tak. Przepraszam. Dawid. – nie ma co ukrywać. Libero nie darzyła ani sympatią, ani zaufaniem chłopaka przyjaciółki.

- Zamówimy pizzę? – spytała Monika, sięgając po telefon. – Włączymy sobie jakiś film i zrobimy babski wieczór. – zaczęła się śmiać, przypominając sobie pidżama party w szóstej klasie podstawówki.

- Ja już znam ten twój „jakiś”. Włączysz „Titanic”, będziesz ryczeć przez cały film, a ja dopiero, jak babcia Rose wrzuci wisiorek do oceanu.

- Ty materialistko okropna! – Monika zaczęła ją okładać poduszką.

- Daj mi spokój. Ja tylko myślę racjonalnie. Zamawiaj tą pizzę, bo mi w brzuchu burczy! – dziewczyny zamówiły marynarską, a potem odpaliły, jak zwykle wesołe przygody Jacka i Rose. Za niecałą godzinę zadzwonił dzwonek do drzwi. Monika poszła otworzyć, zostawiając na chwilę Aśkę w salonie.

- To ty?! Skąd się tu wziąłeś! – krzyknęła na całe mieszkanie, kiedy w drzwiach, z pudełkiem pizzy w rękach pojawił się nikt inny, jak…

I bum :D Pobawiłam się dzisiaj w pisanie w pierwszej osobie. Jak wyszło? Wolicie z taką narracją, czy w formie opowiadania „byłam”, „zrobiłam”? Proszę o komentarze! J