Rozdział 25

Na śniadaniu…

Dumny Piotrek zszedł na dół, gdzie siedzieli już siatkarze. Przysiadł się do Kubiaka, Moniki, Ziomka i Igły.

- A gdzie Aśka? – spytał.

- Pewnie jeszcze biega. Do serca sobie wzięła ten zakład. – zaśmiał się Libero.

- Chyba z Kurasiem. Jego też nie ma. – powiedział Łukasz.

- Tylko żeby się na trening nie spóźnili. – Monika trochę zaniepokoiła się nieobecnością przyjaciółki.

- Wrócą. No chyba się nie zgubili. – Nowakowski podrapał się po głowie.

- A gdzie tam. – Igła machnął ręką i zabrał się za swoją kanapkę.

A tymczasem w środku lasu…

- I co, zadowolony jesteś? – Aśka stanęła naprzeciw Kurka, energicznie gestykulując.

- No bardzo… Jesteśmy tylko my, sami, w środku lasu, nie wiemy jak wrócić… - powiedział, zbliżając się do dziewczyny, po czym wpił się w jej usta. Strzelba oddała pocałunek, ale po chwili oprzytomniała.

- Co ty sobie wyobrażasz Siurak! – wrzasnęła, aż ptaki siedzące na gałęzi zerwały się do lotu.

- Jak to co? – złapał ją za rękę.

- Co my teraz zrobimy?! – dalej się darła. – Za dwadzieścia minut mam trening do cholery!

- Nie denerwuj się kochanie, zaraz coś wymyślimy. – powiedział ze stoickim spokojem.

- Ty sobie ze mnie żartujesz? Tak!? – zacisnęła ręce w pięści, a jej twarz zrobiła się lekko czerwona. - Nie będę tu czekała, aż mnie dżdżownice pożrą!

- Nic cię nie pożre, nie wiedziałem, że moja dziewczyna ma taki wybuchowy charakter. Zastanowiłbym się wtedy… - powiedział, chcąc wyprowadzić Aśkę z równowagi. Dziewczyna nie wytrzymała i kopnęła Kurasia w kostkę, po czym ruszyła w obranym przez siebie samą kierunku.

- Idziesz sama? – spytał Bartek, trzymając się za nogę.

- No raczej nie liczę na twoją orientację… kochanie. – zaśmiała się ironicznie i poszła ubitą ścieżką. Przedzierała się przez gęste krzaki, szukając drogi do ośrodka. Miała całe podrapane ręce. W końcu dotarła. Wpadła do stołówki, gdzie kilku siatkarzy kończyło jeszcze śniadanie.

- Asia! Jesteś! – Piotrek czule ją przytulił, na co Strzelbie prawie wyskoczyły gały z oczu.

- Możesz mnie łaskawie puścić? – spytała, na co środkowy uwolnił ją z uścisku.

- A gdzie masz Kurasia? – spytał Igła.

- Zgubił się matołek gdzieś po drodze. – powiedziała bez emocji.

- I go tak zostawiłaś? Bartusia nie będzie! Pewnie gdzieś płacze, sam, nie mogę go przytulić. – Pit zaczął lamentować.

- Na serio? – zainteresował się Ziomek.

- Tak. Zaciągnął mnie w jakąś ścieżynkę, twierdząc, że to skrót. Potem twierdził, że mężczyźni mają lepszą orientację w terenie… - To prawda. – przerwał jej Ignaczak. – Nie przerywaj! Później nie potrafił stamtąd wyjść, a mnie nie chciał posłuchać, więc… „cierp ciacho jak żeś chciało”. – rzekła, wzruszając ramionami.

- Że przepraszam bardzo, nazwałaś Bartka… ciachem? – zaśmiał się Igła.

- Daj spokój Krzysiu. – uśmiechnęła się. – A teraz śpieszę się na trening. – pomachała i pobiegła na salę.

Dwadzieścia minut później pod drzwiami…

Przy wejściu do ośrodka zebrał się oddział ratowniczy, który miał pójść z odsieczą zagubionemu wśród choinek Kurasiowi.

- Wszyscy są? – spytał Igła, zachowując powagę.

- Tak generale, idziemy! – krzyknął Zibi i dziesięcioosobowa grupa wyruszyła na poszukiwania przyjmującego. Szukali godzinę - Bartka nie ma. Było przed jedenastą, kiedy stwierdzili, że muszą wracać na trening. Zrezygnowani weszli do szatni, a tam na ławce nie siedzi nikt inny jak…

- Siurak, ty zakuta pało! – darł się Winiar.

- Co Michałku? – spytał, nie wiedząc o co chodzi.

- To my cię szukamy, a ty sobie tak po prostu… - Igła nie mógł się wysłowić.

- Przyszedłem trochę po dziesiątej. Nie wiem, o co się kłócicie.

- Dobra nieważne, dobrze, że go mrówki nie zjadły. Idę na górę, miłego treningu. – powiedział Kubiak i wyszedł z szatni, a za nim cała zgraja.

Tym czasem w pokoju dziewczyn…

- Kuraś żyje! – do pokoju wpadł uradowany Michał.

- Sam przyszedł, czy go znaleźli? – spytała Asia.

- Sam.

- Naprawdę się o niego bałam. – powiedziała Weronika.

- Nie mów tak, bo Strzelba będzie zazdrosna. – zaśmiała się Monika, całując Dzika w policzek.

- Mogę wam przyjaciółkę porwać? – spytał.

- Jasne. – przytaknęły, a Michał wywlókł Libero z pokoju.

- Gdzie mnie ciągniesz. A ty przypadkiem nie powinieneś jeszcze leżeć? – powiedziała dziewczyna.

- Oj, Monia. Przejmujesz się błahostkami. – rzekł, całując ją delikatnie w usta. – Chodź się przejść przed obiadkiem. – uśmiechnął się.

- Tylko się nie zgubmy. – powiedziała, na co Michał głośno się roześmiał.

- Na pewno mam lepszą orientację w terenie niż Kuraś, zapewniam Cię.

- Wierzę ci na słowo. – wzięła Miśka za rękę i poszli w kierunku lasu.

Na treningu…

- Ale Aśka wkurzona… - powiedział Igła.

- Oj tam, oj tam. Nic jej nie będzie. – mruknął Bartek.

- Ktoś tu nam się pogniewał. Po raz drugi… - szepnął Bartman, a wszyscy wybuchli śmiechem, oprócz Kurka.

- Co wy się mieszacie. Aśka robi problem z głupich, nic nie znaczących sytuacji.

- Jakbyś jej posłuchał, to byś się nie pałętał po całym lesie.

- Dobra, tyle. – zamknął temat. - Mogłem jej posłuchać. – dodał po chwili.

Rozegrali dwa mecze. Oba na całkiem wysokim poziomie i poszli do szatni, a później na obiad.

Bartek wszedł na stołówkę, a w oczy od razu rzuciła mu się roześmiana Aśka przy stoliku Igły i Ziomka.

- Witam państwa. – usiadł obok dziewczyny i pocałował ją w policzek.

- I co Robinsonie, widzę, że jakoś wyszedłeś z tego lasu. – powiedziała z ironią w głosie.

- Myszko, wiesz, że wierzę w twoje możliwości, ale chciałem sam się stamtąd wydostać.

- Aż taka paskudna jestem, że mówisz do mnie myszko? – popatrzyła na niego bez żadnych emocji.

- Zachowujesz się jak baba w ciąży! – Bartek się wkurzył, a swoim tekstem zwrócił uwagę wszystkich obecnych w pomieszczeniu.

- Tyle ci powiem, że nie znasz jeszcze mojej furii. – powiedziała i wstała od stołu.

- Aśka no… - Kuraś pobiegł za nią, ale zatrzymał się i wrócił do stolika. Usiadł i wypił sok ze szklanki dziewczyny. Chłopaki uważnie mu się przyglądali.

- I będziesz się z nią kłócił całe zgrupowanie? – spytał Ziomek.

- Nie moja wina, że się o wszystko obraża.

- W sumie, to najpierw zaciągnąłeś ją w jakiś cholerny skrót, później sam nie znałeś drogi powrotnej, co więcej nie chciałeś jej posłuchać, więc chyba nie możesz mieć do niej pretensji. Nie mówię o błaganiu na kolanach o przebaczenie. – zaśmiał się. – Po prostu powiedz, że miała rację i będziesz miał chłopie spokój. – klepnął Bartka po ramieniu i poszedł do pokoju razem z Igłą, zostawiając przyjmującego, który topił smutki w szklance multiwitaminy.

Przepraszam, że nie dodawałam cały tydzień, ale dopadło mnie jakieś okropne grypsko i łóżeczko stało się moim dobrym przyjacielem. Przez to nie miałam weny, a lepiej się spokojnie zastanowić, niż pisać jakieś głupoty J  Pozdrawiam!