Rozdział 35

W mieszkaniu Aśki…

Był wieczór. Aśka wróciła z treningu w bardzo dobrym nastroju, ponieważ grała znowu coraz lepiej. Usłyszała dzwonek. Za drzwiami stał Dawid.

- Dzień dobry, da się pani porwać na mały spacerek? – spytał, podając dziewczynie bukiet tulipanów.

- Dziękuję… - odparła zdziwiona. – W sumie, to możemy się gdzieś przejść. Wejdziesz na chwilkę?

- Jasne. – uśmiechnął się i po chwili siedział już w pokoju, pijąc cappuccino.

- Miałam do się ciebie o coś spytać. Czy nie poszedłbyś ze mną na wesele przyjaciółki? No wiesz, jako osoba towarzysząca.

- To będzie dla mnie zaszczyt. A kiedy i gdzie? – powiedział dyplomatycznie, po czym zaczął się śmiać.

- Trzydziestego września w Zakopanem.

- Świetnie. To co z tym spacerem?

- Chodźmy. – uśmiechnęła się Aśka i wyszli z mieszkania, zmierzając w kierunku parku.

Szli spacerowymi alejkami rozmawiając głównie o lidze i zbliżających się Mistrzostwach. Aśka dopiero po kilkunastu minutach zorientowała się, że cały czas trzyma chłopaka za rękę. Jemu najwyraźniej to nie przeszkadzało. W pewnej chwili, Strzelbę ogarnęła dziwna głupawka i zaczęła uciekać przed Dawidem, krzycząc, że jest berkiem. Chłopak rozbawiony całą sytuacją zaczął za nią biec. Przez kilka dobrych minut nie mógł jej dogonić, ale po pewnym czasie dystans między nimi zmienił się diametralnie. Dawid złapał Aśkę za rękę i oboje znaleźli się na trawie. Leżeli i śmiali się jak dzieci. Po chwili chłopak odwrócił się do Asi, odgarnął kosmyk z jej twarzy i niepewnie złożył na jej ustach delikatny pocałunek. Dziewczyna się uśmiechnęła. Wstali z ziemi i długo patrzyli sobie w oczy.

- Może moglibyśmy spróbować? – odezwał się Dawid po chwili milczenia.

- W sumie, to czemu nie… - Strzelba przelotnie się uśmiechnęła i ku jego zdziwieniu sama musnęła jego usta.

A w królestwie Bartka…

Bartek skupiał się wyłącznie na grze. Widywał się z chłopakami jedynie na treningach. Siatkówka pochłonęła go całkowicie. Niektórzy mówili mu, żeby znalazł sobie dziewczynę, jednak on nie miał takiego zamiaru. Cały czas tęsknił za Asią, a w jego sercu tliła się nadzieja, że jeszcze ją odzyska, chociaż szanse były jak wygrana przy stanie 1:24 dla przeciwnika. Na niemal każdym meczu zdobywał MVP, jego skuteczność przekraczała 60%. Wywiady, fani, mecze, treningi, czasem rodzina – tak wyglądało teraz jego życie.

6.30. – Dzwoni budzik. Bartek z niechęcią podniósł się z łóżka i ruszył w kierunku łazienki. Odprawił swój ranny rytuał i poszedł do kuchni. Wyciągnął z lodówki jogurt, wsypał do niego jakieś witaminy i siadł na blacie, „delektując” się śniadaniem i myśląc o niczym. Wpatrywał się w zdjęcie stojące na półce. W brązowej ramce znalazła się wesoła twarz jego i Aśki na tle gór. Chciał wrócić do tych chwil, móc oglądać dniami i nocami uśmiech strzelby i słuchać jej spazmatycznego śmiechu, który poprawiał mu humor, nawet na najcięższych momentach. Kiedyś,  po przegranych meczach mógł zawsze liczyć na jej wsparcie. Teraz zostaje mu paczka chrupek i nudna komedia romantyczna, których nie znosił. Rozwiał te przykre myśli, chcąc się skupić na treningu, który miał się odbyć za niecałą godzinę…

- Cholera! – powiedział, biegnąc do pokoju. – Gdzie moja koszulka… - tracił cierpliwość, nie mogąc wydobyć z dna szafy swojego stroju. Po chwili przepychanki ze starymi drzwiami komody, ubrał się, na ramię zarzucił torbę i wyszedł z mieszkania, potykając się jeszcze o własne buty. Szedł ulicami Bełchatowa, mijając przechodniów. Gdyby szedł tak przez Warszawę, pewnie rzuciłoby się na niego stado wygłodniałych fanów, tu jednak każdy spodziewał się, ze idąc do pracy może spotkać słynnego siatkarza.

- Cześć Bartek! – rzuciła mu pospiesznie niewiele niższa od niego osóbka. Oglądnął się i po długim  warkoczu rozpoznał w niej Aśkę.

- Asia! – krzyknął. – Porozmawiajmy. Proszę… - powiedział nieco spokojniej, widząc, że przystanęła.

- No to o czym chcesz rozmawiać?! – Bartek stanął jak wryty tak dawno jej nie widział. Najwyżej na meczu albo za ekranem telewizora. Ubrana w wiosenne, żywe kolory wyglądała jeszcze piękniej niż zwykle.

- Chodzi o to… Asia, ja wiem, że popełniłem błąd, bo pierwszy na ciebie naskoczyłem, jeszcze do tego Blanka nagadała ci głupot, wiem, masz święte prawo mi nie wierzyć, ale skoro już nie będziemy razem, to przynajmniej nie uciekajmy przed sobą.

- Nie uciekam przed tobą. Nie mam takiego zamiaru.

- Ale jednak mnie unikasz!

- Bartek, nie utrudniaj mi! – nie wytrzymała.

- Czego ci mam nie utrudniać? – spytał zdezorientowany.

- Po naszym rozstaniu miałam kompletnego doła. Wywalili mnie z reprezentacji i składu. Monika była zajęta sobą, nie chciałam jej niszczyć tej radości. Zostałam sama! Miałam dość. Teraz wróciłam do formy, daję sobie radę… - wstrzymała się, po czym dodała niepewnie. – Mam chłopaka… - na te słowa Kuraś spuścił głowę. W tej chwili jego wszelkie nadzieje i plany runęły w gruzach.

- Cieszę się… - zdobył się na bardzo wymuszony uśmiech. – To jak, wybaczysz mi? Zostaniemy po prostu przyjaciółmi? – spytał.

- Tak Bartek, wybaczę. Ale tylko i wyłącznie przyjaciółmi? – upewniła się Strzelba.

- Obiecuję, że nie będę do tego wracał. – podał jej rękę.

- No to się zgadzam. – odwzajemniła gest i nieśmiało się uśmiechnęła.

- Dziękuję ci. – powiedział po chwili.

- Za co?

- Po prostu. Za to, że się nie zmieniłaś. – szczerze się uśmiechnął.

- Ej, ty się zaraz na trening spóźnisz! – krzyknęła Aśka, zerkając na zegarek.

- Ty masz rację! Trzymaj się, muszę pędzić. – pomachał jej i pobiegł do „Energii”.

Wpadł do szatni jak torpeda i przebrał się w ekspresowym tempie, nie zwracając uwagi na pytające spojrzenia kolegów. Zmęczony usiadł na ławce i oparł głowę o szafki.

- Bartek, dobrze się czujesz? Trening mamy dopiero za kwadrans. – odezwał się Winiar.

- Co?! – mina siatkarza była bezcenna. – No to pewnie Strzelbie spieszył zegarek. – roześmiał się, pierwszy raz od kilku tygodni wybuchł niepohamowanym śmiechem, co nie umknęło uwadze chłopaków.

- Komu?! Siurak, coś ty taki szczęśliwy? – spytał Zibi, zerkając ukradkiem na siedzącego obok Miśka.

- Pogodziłem się z Asią! – uśmiechnął się.

- Serio?! Znowu jesteście razem? – ucieszył się Zatorski.

- Nie, znalazła sobie chłopaka. Jesteśmy po prostu przyjaciółmi. – powiedział, trochę się krzywiąc. – Przynajmniej będę mógł sobie na nią popatrzeć i normalnie porozmawiać. – rozmarzył się. Chłopaki przytaknęli. Współczuli Bartkowi. Mówił o Strzelbie jak o ósmym cudzie świata. Była dla niego najcenniejszym eksponatem, którego nie można dotknąć.

Siemka! Można powiedzieć, że był to przełomowy rozdział, od którego zacznie się coś ciekawszego. Piszcie mi jakieś propozycje, co może być dalej… Mam własną wersję, ale chciałabym wysłuchać jeszcze waszej opinii. Pozdrawiam J